Dag 17: Ucluelet

Tijdens de vakantie moet je jezelf natuurlijk ook verdiepen in de locale tradities en gebruiken, dus wij richting dragonboat race. Zo'n 20 roeiers met koddig korte roeispanen en 1 stuurman, aangevoerd door de "in-de-maat-roei-man" met pauk proberen zo snel mogelijk hun boot over de finishlijn te krijgen. Het gaat er fanatiek aan toe, voorafgaand aan de race wordt er zelfs in een aparte tent een yell uitgebracht om het andere team te imponeren. Wij hebben de uitslag en de bbq niet afgewacht, maar zijn naar de Elk-Falls geweest. Eigenlijk moesten we wel, want iedereen die we in Campbell River spraken, vertelde ons dat we daar heen moesten. Dat wordt waarschijnlijk tegen iedereen gezegd, want het was er aardig druk, wel een leuke wandeling overigens.
Via de b-weg langs de kust naar Qualicum Bay gereden en daar gelunched. Heel verantwoord allebei een salade genomen, met cranberry's erin. Lekker hoor, maar wij vragen ons af of die bessen nog bijwerkingen hebben, want we moesten allebei zo ongeveer meteen nadat we weer onderweg waren plassen. Gelukkig staat er hier aan het begin van iedere wandelroute en bij iedere picknickplek langs de weg een toiletgebouw. Niet altijd met stromend water, dan is het een pit-toilet. Deze laatste noemen wij gewoon een hudo of dixie, maar zelfs die zien er keurig netjes uit. Altijd toiletpapier en zelfs zeep (soms dus van die lotion "wassen zonder water"), kom daar in Nederland maar eens om.
Onderweg wilden we stoppen bij Cathedral Grove, daar was het alleen zo druk dat we maar doorgereden zijn. We komen er toch nog langs, aangezien we maandag dezelfde weg terug moeten nemen om in Victoria te komen.
Onderweg nog wel een stoomzagerij bezocht, hij was op het moment dat wij er waren niet in werking, maar toch erg leuk om te zien. Het was eigenlijk met alle historische gebouwtjes erom heen een mini openlucht museum.
De laatste stop van vandaag was in het Sproat Lake Provincial Park, daar zijn we naar rotstekeningen gewandeld die door natives gemaakt zijn. Zonder uitleg hadden we niet geweten dat het mythische zeedieren waren, maar toch heel bijzonder. Gelukkig was er een soort steigertje zodat je de tekeningen kon zien, anders hadden we natte voeten gekregen. Ze zijn namelijk alleen vanaf het water te zien.
Hier in het dorp nog wat gegeten, de serveerster ging ervan uit dat wij het toetje wilden delen. Wij eigenlijk niet, totdat we het toetje zagen. Toen waren we wel blij met de vooruitziende blik van de serveerster, anders hadden we het heel niet op gekund.